Dagboek van Melissa
Het verhaal van Melissa en haar leukemie is begonnen met dat Melissa zich al een aantal weken niet helemaal fit voelt. Ze eet een aantal weken slechter (wat we niet van haar gewent zijn) is wat afgevallen en heeft soms ineens verhoging of koorts. dan krijgt ze naar ons idee de griep, koorts, buikpuin, erge hoofdpijn. Maar aangezien er zoveel kindjes ziek zijn, vooral in haar klas denken wij 'ze heeft het goed te pakken'. Maar de koorts blijft en toch maar naar de huisarts die eerst wil dat wij urine opvangen i.v.m blaasontsteking in okt. Als hier niets uit kwam, toch even bloedprikken. Zo gezegt zo gedaan. Urine was goed dus op woensdag 27 jan. bloedgeprikt en toen belde de huisarts dag erna al dat de bloedwaarden niet goed zijn. Te laag, dit kan duiden op een infectie, pfeiffer of iets ernstigs, een bloedziekte. mama schrok enorm, dat kan toch niet waar zijn. de volgende dag hadden we een afspraak bij de kinderarts bij de Isala in Zwolle. eerst bloedprikken waar je zo ontzettend tegen op zag, aangezien ze de eerste keer vier keer moesten prikken voor ze bloed konden prikken. Dat deed je zo'n pijn. Toch kon de kinderarts nog niet precies zeggen wat het was, het kon nog steeds op een infectie duiden of leukemie. de rode en witte bloedcellen waren te laag maar je bloedplaatjes waren wel op peil. Toch moest het weekend overblijven omdat ze het niet veilig vonden om je naar huis te sturen, maar je was nog niet zo ziek om meteen naar Groningen te gaan. We hadden verwacht dat je moest blijven, omdat je inmiddels zo wit en zwak bent. maandag gaan ze dan weer kijken naar de waarden en overleggen met Groningen. Je hebt dit weekend veel buikpijn en soms overgeven. Je krijgt antibiotica uit voorzorg. Zondag hadden we een voorstelling in het ziekenhuis, iets wat normaal niet gebeurde. Het ging over de kleurendief. de voorstelling beangstigde papa en mama, want de kleurendief nam beetje bij beetje alle kleur van de mensen af maar er was iemand die de strijd aan ging en zorgde dat de kleur weer helemaal terug kwam. Melissa had even mee gedanst, maar dat viel haar toch wel erg tegen, dat papa haar weer terug moest dragen naar haar kamer. Na de voorstelling hadden papa en mama ook echt het gevoel het is niet goed met Melissa. Net alsof we die voorstelling moesten zien en papa en mama ook een beetje bang werden.